کد مطلب:28204 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106
امام، در داوری ها اذعان می دارد كه به مصالح نظامْ توجه شود. در نظام علوی كه هیچ چیز نمی تواند مانع اجرای قوانین اصیل اسلامی در دستگاه قضایی شود، مصالح نظام، در چگونگی اجرای احكامْ جایگاهی ویژه دارد. ایشان در جایی به دلیل شرایط خاصّ اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، و برداشت ویژه مردم از قانون الهی، داوری بر اساس قوانین اصیل و استوار اسلامی را تفرقه آفرین تشخیص داده است و با اجرای آن، اساس حكومت را متزلزل دیده، داوری را روا ندانسته است تا جامعه دچار تفرقه نشود. چنین است كه امام به شریح می فرماید: إقضِ كَما كُنتَ تَقضی، حَتّی یَجتَمِعَ أمرُ النّاسِ.[1]. همان گونه كه در گذشته داوری می كردی، داوری كن، تا كار جامعه سامان (انسجام گیرد.
پیش تر آوردیم كه علی علیه السلام، «حقیقت» را هرگز به مسلخ «مصلحت» نمی بُرد و با تكیه بر مصالح مشخّص، موضع نمی گرفت؛ ولی او پیشوا بود، پیشوای مردم و حافظ نظامِ در خدمت مردم. بدین سان، برای برترین مصلحت، كه حفظ نظام بود - نظامی كه در خدمت مردم و برای آنان است -، جایگاه و ارزشی والا قائل بود.